Kiedy oglądałam ten film po raz pierwszy - Bogu dzięki, że w kinie, nie z kasety - poczułam się, jakbym znów była w podstawówce, na "Gwiezdnych Wojnach", czy "Terminatorze"... Mam na myśli emocje, o które trudno mi się już dziś otrzeć, może dlatego, że sporo już widziałam. (np. wogóle nie zachwyciłam się "Matrixem" - jest cholernie wtórny, [jak bym oglądała mix: Johnny Mnemonic + 12 Monkeys właśnie!], niesamowite były jedynie efekty specjalne.) Uwielbiam takie zakręcone tematy, a jeśli dochodzi do tego pętla czasowa - jestem wniebowzięta. Aczkolwiek ciekawy temat nie wystarczy. Trzeba go opowiedzieć w taki sposób, jak w "12 małpach". A właściwie... może nie mam racji, może film wcale nie jest "mistrzowsko" zrealizowany, a tylko ja odnoszę takie wrażenie, bo po prostu mnie kręci? Aczkolwiek... nie trawiłam Bruce'a Willis'a, widziałam w nim tylko wytwór zdolnych managerów, to, że pojawiał się w co drugim hicie, fuj. Po obejrzeniu "12 małp" biłam się w piersi i zostałam jego fanką. Pan Pitt? Nie mam jego podobizny nad łóżkiem (choć z łóżka bym go prawdopodobnie nie wyrzuciła...), ale... krytykom jego talentu aktorskiego zalecam obejrzenie sceny, w której oprowadza Jamesa Cole'a po oddziale szpitala psychiatrycznego - i wystarczy! Podsumowując - jest bardzo mało filmów, na wspomnienie których reaguję skokiem ciśnienia, a "12 małp" do nich należy.