być może musiałbym sobie przypomnieć film, ale jeśli dobrze pamiętam Cole najpierw trafia do 1990 r, a potem do 1996, napisanie przez Kathryn książki o przypadku Cole'a, (który opisała w oparciu o to pierwsze spotkanie), nie wyklucza wcale możliwości, że Cole faktycznie przeniósł się w czasie ( tym razem z jej punktu widzenia w przyszłość, do 96), po za tym jest kilka scen które też trudno inaczej zinterpretować, jak scena z izolatki, z której w niewyjaśniony sposób znika bohater, wydaje mi się też, że Gilliam, dobrze rozgrywa przed widzem niepewność co do sytuacji Cole'a, bo w pewnym momencie bohater sam zaczyna uważać, że zwariował i niejako sugeruje to widzowi , ale tylko na chwilę, myślę, że siła tego filmu polega właśnie na tym, że najbardziej przerażający jest fakt, że jednak Cole ma rację( co nie wzmacnia tylko samej dramaturgii, ale chyba wiąże się z także przesłaniem jakie chciał zaprezentować Gilliam publiczności, chyba na teamt w ogóle kondycji XX w. społeczeństwa, choć może zabrzmi to jak jakiś uczony wywód, ale wydaje mi się, że w tym filmie jest to dobrze pokazane, jak np w scenie ukazania pacjentów szpitala psychiatrycznego)